zaterdag 24 februari 2018

HET ROER OM


Dan besluit je ergens halverwege 2017 dus weer fanatiek te gaan bloggen en dan komt er geen ene mallemoer van.


Dat zit namelijk zo. Ik zat de afgelopen tijd, zeg maar van de zomer tot december vorig jaar, niet echt lekker in mijn vel. Dat is niet zo verwonderlijk natuurlijk, gezien de behoorlijk gevulde rugzak die ik met me meedraag. En als dat dan het geval is, dan is er openbaar over schrijven wel het laatste waar ik behoefte aan heb. Dat begrijp je vast. En dus deed ik dat niet. 

In eerste instantie had ik het niet eens in de gaten. Dat ik niet zo lekker ging en overduidelijke klachten had. Met mij gaat het immers altijd goed. Zo heerlijk stabiel altijd, beide stevige benen op de grond. Ik was wel moe, maar dat is iedereen weleens, dacht ik. Ik piekerde veel meer dan anders, maar dat vond ik logisch. Dat ik me moeilijk ergens toe kon zetten, moeilijk ergens mijn aandacht kon bijhouden en weinig zin had in dingen, weet ik aan het feit dat ik veel had meegemaakt en nog steeds bezig was met alles in een nieuw jasje te gieten. Ik vond mijn werk niet meer leuk, maar er waren er wel meer die het op kantoor niet meer leuk vonden. Pas toen ik een keer als een idioot van mijn werk vertrok en met gierende banden de parkeergarage uitreed ging er een lampje branden. Ik besloot daarna thuis te blijven, maar een week later ging ik gewoon weer. Bizar.

Totdat het echt niet meer ging. En ik mezelf dwong om tijd voor mezelf te nemen. Het duurde een paar maanden en wat ik vervolgens deed is besluiten het roer om te gooien. Ik kwam tot de conclusie dat als ik me weer goed wilde voelen, ik dingen anders moest gaan doen. Mijn werk was niet meer fijn, het huis waar ik woon - mijn ouderlijk huis notabene - voelt niet helemaal goed en dus moest het anders. Met enórme pijn in mijn hart maakte ik een van de moeilijkste keuzes van mijn leven. De twee plekken waar ik de afgelopen tijd de meeste tijd doorbracht, heb ik allebei vaarwel gezegd. Mijn baan en mijn huis. Met mijn baan ben ik al gestopt, mijn huis staat inmiddels te koop.

En ondanks de zwaarte van mijn beslissing, voelt het echt goed! Als een opluchting. Als een letterlijke last die van mijn schouders viel. Mijn stressklachten verdwenen spontaan toen ik de beslissing nam. Terwijl het ongelooflijk veel onzekerheden met zich meebrengt en alle vastigheid onder mijn voeten vandaan slaat, zou je denken dat dát weer stress oplevert, maar juist niet. Het idee dat ik nu vrijheid heb voelt letterlijk echt bevrijdend. Ik denk dat het gewoon een beetje bij me past.

En nu zul je denken... Wat nu? Dat zal ik je vertellen. Nu ben ik op reis. Onderweg naar een bestemming ver van huis. Om een paar weken van mijn vrijheid te genieten en ein-de-lijk een van mijn droomreizen te maken. Niet omdat ik niet in Nederland wil zijn (hou op zeg, ik mis mijn nichtjes nu al), maar omdat ik nog zoveel van de wereld wil zien. Ik doe het gewoon! Het liefst maak ik gedurende het hele jaar een paar mooie reizen, maar mijn realiteitszin ben ik gelukkig nog niet helemaal verloren (knipoog). Eerst dit. Een week of zes/acht blijf ik weg. En kom daarna weer fris en fruitig en een fantastische ervaring rijker terug. 

Of ik het geluk ga vinden op reis? Natuurlijk niet. Geluk heb ik allang gevonden. Gewoon lekker bij mezelf. Het gaat om de ervaring, de mensen, het even in een andere wereld zijn en fantastische plekken bezoeken. Geloof mij, om gelukkig te zijn maakt het geen bal uit waar je bent. Hoewel ik van reizen wel echt heel erg gelukkig word. Of ik mezelf ga tegenkomen daar aan de andere kant van de wereld? Ongetwijfeld. Ik ben mezelf zo vaak tegengekomen de afgelopen tijd - ik leef notabene alleen met mezelf - dat je zou verwachten dat ik het wel een keer beu was, ware het niet dat ik mezelf prima gezelschap vind. 

Het wordt echt geen lifechanging event. Behalve de reis zelf die me uit mijn huidige dagelijkse leven haalt en dus voor de time being life changing is, wordt het daarna gewoon weer als vanouds. In hopelijk een nieuw huis, een nieuwe plek en een nieuwe baan. Ook dáár kijk ik nu al, terwijl ik nog niet eens op plaats van bestemming ben, naar uit. Ik neem de ervaring mee in het positieve vakje van die bomvolle rugzak, die ik voor de gelegenheid van alle ellende heb ontdaan. De ellende heb ik thuis gelaten, maar als ik terug ben, pak in de zooi er gewoon weer in. Het hoort nou eenmaal bij me. Ontkennen heeft geen zin. En gelukkig hebben de mooie dingen in het leven wat mij betreft nog altijd de overhand.

Waar ik dan eigenlijk naar toe ga? Zuid-Amerika! Brazilië, Argentinië, Chili en als ik het nog niet zat ben om uit een tasje te leven ook nog Peru. De verkoop van mijn huis gaat ondertussen gewoon door. Helemaal uit handen gegeven. Hoe vet zou het zijn dat ik aan het zogenaamde einde van de wereld ben (Zuid Argentinië) en in Denekamp mijn huis wordt verkocht? 

Meer weten over mijn reis? Volg mijn reisblog en ik hou je op de hoogte van alle plekken die ik ga bezoeken. Voor de places to be in Rio, de mooiste theaters van Buenos Aires, besneeuwde bergen in Chili en de Machu Picchu in Peru moet je op mijn reisblog zijn. De leuke persoonlijke verhalen en anekdotes hou ik hier op mijn persoonlijke blog bij. Als ik tijd heb. En een internetverbinding. En zin. Maar ik denk dat dat wel snor zit.

Waar je mijn reisblog vindt? Hier: www.kimaroundtheworld.nl. Zegt het gerust voort! Graag zelfs.

2 opmerkingen :

  1. Prachtig geschreven weer zusje ��

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtig Kim. Je hebt de gave een lezer mee te nemen in je schrijfsels. Al lang. Al alijd. Alle blogs die al lang schrijft rollen in mijn hoofd voorbij.

    BeantwoordenVerwijderen